Jaka podłoga w kuchni?

Dwa główne elementy definiują nam jaką powinniśmy wybrać podłogę do kuchni, pierwszy to trwałość, łatwość w utrzymaniu czystości, ale tak samo istotne jest wkomponowanie jej w całą aranżację tego wnętrza. Podłoga w kuchni musi być praktyczna, ale zarazem zdobić to wnętrze.

Płytki ceramiczne.

Mówimy tu oczywiście (ze względu na jego zalety) o gresie porcelanowym i to najlepiej szkliwionym, jest to materiał o niskiej nasiąkliwości, bardzo wysokiej odporności na ścieranie (kupmy taki w IV-tej klasie ścieralności), nie obawiamy się tu o żadne plamy, stosujemy standardowe środki czystości, a uszkodzić powierzchnię twardego szkliwionego gresu, np. upadającym ciężkim, kanciastym przedmiotem, jest naprawdę trudno. Gres polerowany jest tak samo twardy, jak szkliwiony, ale ma o wiele wyższą nasiąkliwość, przez to łatwo go poplamić np. kawą, winem, sokiem owocowym czy tuszem, można wprawdzie takie plamy usunąć specjalnym wywabiaczem, ale jest to dość uciążliwe, jeśli jest wypolerowany na wysoki połysk, może z biegiem lat zmatowieć w miejscach bardziej eksploatowanych, ma jednak niewątpliwie swój urok, charakteryzuje się intensywniejszym kolorem, ogólnie wygląda bardziej naturalnie, jednak przez swoją mikroporowatość wymaga impregnacji i to zaraz po położeniu. Inaczej jest z terakotą czy klinkierem, te płytki w porównaniu do twardego gresu szybciej się wycierają i łatwiej pękają czy się też obtłukują. Istnieje jeszcze gres naturalny, zwany technicznym, posiada wszystkie zalety szkliwionego, prócz waloru estetycznego, ma trochę inne proporcje komponentów niż szkliwiony, który ma lepszej jakości glinkę wpływającą na estetykę i różnorodność kolorystyczną, gres naturalny widzimy raczej na tarasach czy klatkach schodowych, aczkolwiek jakaś kolekcja tych płytek może pasować do wnętrza, ale w wybitnie minimalistycznym, wręcz ascetycznym stylu. Płytki ceramiczne na podłodze w kuchni są najpowszechniejsze, głównie z powodu ogromnej rozmaitości czy rozsądnej ceny (w porównaniu do kamienia czy drewna), są też najpraktyczniejsze (w wypadku gresu szkliwionego), ich wadą jest jedynie to, że podłoga jest zimna chodząc po niej np. boso, latem będzie to niewątpliwa zaleta, natomiast rozwiązaniem na chłodną podłogę jest zainstalowanie ogrzewania podłogowego, jednak trzeba to naturalnie zaplanować przed wykończeniem kuchni.

Kamień naturalny.

Może to być marmur, łupek, wapień, piaskowiec czy trawertyn, wszystkie wymagają bardziej lub mniej czasochłonnego zabezpieczania, aby kamienna podłoga służyła nam przez długie lata. Pod względem wytrzymałości, kamieniem prawie doskonałym na podłogę w kuchni będzie jednak granit (także konglomerat granitowo-kwarcowy), ma bardzo wysoką odporność mechaniczną (w tym na ścieranie), jest niewrażliwy na wilgoć, wysoką temperaturę, może być stosowany w mocno eksploatowanych pomieszczeniach, nie można go w żaden sposób trwale poplamić, cechuje się wysoką chemoodpornością. Aczkolwiek dostępne kolory i rysunek, nie każdemu przypadną do gustu, większość odmian tej skały charakteryzuje się zimnym i „ciężkim” blaskiem, granit ma wizualnie zupełnie inny wydźwięk niż np. marmur, piaskowiec czy trawertyn, które oferują cieplejszą kolorystykę, zarazem posiadając bardziej fantazyjny, niepowtarzalny i intrygujący rysunek, choć tu oczywiście wszystko jest kwestią indywidualnego gustu. Kamienna podłoga będzie zimna, podobnie jak z płytek ceramicznych, na kamień naturalny, co zrozumiałe, trzeba mieć sporo większy budżet w porównaniu do budżetu potrzebnego na zakup płytek, ale w końcu kamień, to niezaprzeczalny szyk i elegancja. Pielęgnacja kamienia nie jest trudna, należy jedynie stosować środki czystości z przeznaczeniem do kamienia naturalnego.

Drewno.

Drewniana podłoga będzie zdecydowanie ciepła i to nie tylko wizualnie, ale też fizycznie, w dotyku, drewno poza tym ma dobrą izolacyjność akustyczną, wygląda najbardziej naturalnie ze wszystkich rodzajów podłóg, aranżacja kuchni z drewnianą podłogą nosi znamiona komfortu. W kuchni ma prawo coś się wylać na podłogę, upaść kanciasty czy ostry przedmiot, zatem drewniana podłoga w kuchni musi być odporna na działanie wilgoci i uszkodzenia mechaniczne, dobrze też, jak będzie to drewno lite, choć deskę wielowarstwową w systemie łączenia na clic też można położyć, aby była trwała, nie powinna być położona jako podłoga pływająca, tylko najlepiej klejona do podłoża. Tutaj zaleca się stosować twardsze i mało wrażliwe na wilgoć gatunki drewna egzotycznego, gdyż posiadają niski współczynnik kurczu, będzie to teak, iroko, merbau czy doussie bądź warunkowo rodzime twarde drewno, np. dąb, jesion, modrzew. Gatunki egzotyczne posiadają jednak sporą ilość substancji garbnikowych olejków żywicznych, wpływa to pozytywnie np. na odporność na zagrzybienie. Drewniana podłoga w wilgotnym wnętrzu, a do takiego zaliczamy kuchnię, nie ze względu na ilość pary, jak to jest w łazience, tylko z powodu używania wody do zmywania naczyń, przygotowywania posiłków i tu nierzadko coś nam się wyleje, zdecydowanie powinna być olejowana lub woskowana, lakier nie jest tu raczej na miejscu, olej najlepiej impregnuje drewno, głęboko wnikając w jego pory, poza tym w przypadku zniszczenia tylko części powierzchni olejowanej podłogi, można ją naprawiać, tak, że nie będzie większej różnicy między powierzchnią reperowaną a nie reperowaną, nie da się tego zrobić bez śladu w przypadku lakieru, tu trzeba cyklinować i lakierować całą podłogę, aby była idealna. Olej, wosk czy też preparat będący kombinacją obu, podkreśli rysunek i strukturę drewna, podłoga będzie miała wówczas bardzo naturalny wygląd, lakier w połysku sprawi natomiast, że podłoga będzie lśniła, jeśli oczywiście jest taki zamysł, gdyż odbija do 90% światła, ale do wyboru jest też lakier półmatowy, jeśli chcemy podkreślić rysunek drewna, można zastosować tzw. lakier „niewidzialny”, podłoga będzie wtedy wyglądała jak surowa. Jedynym minusem olejowanej podłogi jest konieczność systematycznego nakładania pasty olejowej i corocznej dokładnej impregnacji, a woskowana podłoga wymaga jeszcze więcej zabiegów pielęgnacyjnych, akurat na tym polu lakierowana podłoga ma tę przewagę, że jej pielęgnacja jest łatwa i mało czasochłonna. Wybierając sposób zabezpieczenia drewna, warto rozważyć wszystkie za i przeciw.

Panel laminowany.

Będzie to na pewno najtańsze rozwiązanie, ale nie do końca najpraktyczniejsze, jednak prawie doskonała imitacja struktury i rysunku drewna, przeogromna różnorodność kolorów i wzorów, zachęca nas do zakupu paneli. Jeśli już się na nie zdecydowaliśmy, jako podłogę pływającą, upewnijmy się, że posadzka jest płaska, bez niecek czy wybrzuszeń, na których łączenia paneli mogłyby się wypaczać, a w przypadku mokrego pomieszczenia, tj. kuchni nie jest to bez znaczenia. Niech mają klasę ścieralności min. AC4, taką podłogę trudno uszkodzić czymś ostrym, pod tym względem będzie to lepsza podłoga od takiej nawet z najtwardszego drewna, jednak mankamentem paneli jest spora wrażliwość na działanie wilgoci, pozostawienie na dłuższą chwilę bardziej zamoczonej podłogi spowoduje podniesienie się laminatu na łączeniach poprzez nieodwracalne spęcznienie warstwy mdf-u. Aczkolwiek są na rynku dostępne specjalne panele (droższe), które posiadają gumkę/uszczelkę na łączeniach, w jakiejś mierze ma to powstrzymać wnikanie wody w szczelinę łączenia, ale nie do końca, bo to podłoga pływająca i cały czas „pracuje”. Pamiętajmy, że podłoga z paneli nigdy nie będzie tak trwała i niewrażliwa na wilgoć, jak podłoga np. z gresu szkliwionego czy kamienia naturalnego.

Inspiracji szukaj również tutaj:

Pomysł na ścianę nad blatem kuchennym.

Blat kuchenny – nieodłączny detal w kuchni.

Opracowanie: Wojciech Gośliński
Data publikacji: 10.02.2013